Naar Jodhpur

Na een vreemd ontbijt (bord rijst met koriander, tomaat en ui) nog eventjes aan het zwembad en dan achterop de moto van 1 van de hotelmensen naar het station. `s Avonds laat aankomst in Jodhpur, dus meteen naar het guesthouse. De kamer was heel simpel en een beetje aan de vuile kant, de rest van het guesthouse dik in orde! Eerst checken op beestjes, dan nog wat gelezen en bed in!

De dag erop heb ik het fort bezocht en enkele tempels, precies kleine Taj Mahals. Jodhpur wordt ook `the blue city` genoemd. Vanuit het fort gezien is het heel mooi, maar als je door de straatjes loopt is het een en al smerigheid. Je kan het niet beter vergelijken dan met de middeleeuwen bij ons. In 1994 brak de pest er nog uit! Mensen plassen op straat, koeien, geiten, honden en varkens lopen er overal rond, er worden biggetjes geboren op straat, ... Gelukkig kuisen de mensen al die stront op en voederen ze de beesten ook wel goed! Elke dag krijgen de koeien roti`s, chapati`s, allerlei resten en zelfs hooi. De geitjes zijn ook superschattig. Je moet wel opletten want sommige stieren en geiten kunnen wel eens agressief zijn als je niet op het juiste moment passeert!

Ook veel straatkinderen die met een hele bende achter je aan lopen en rupees vragen. Je kan hier echt niet aan toegeven, het enige wat je kan doen is eten of water geven. Op een van die momenten liep ik met een Australisch meisje rond, en was het echt een agressief groepje. Ze probeerden onze zak van onze schouder te trekken en dan moet je wel eventjes serieus op je strepen staan. Ik heb me dan echt wel kwaad gemaakt (na eerst vriendelijk te zijn natuurlijk!) en dan liepen ze terug weg, al giechelend ... Moeilijke situatie, maar als individu kan je hier echt niets aan doen.

In het fort speelden twee muzikanten, die demonstraties meditatie gaven. Achteraf eventjes blijven praten en die mannen waren supergeinteresseerd in muziektherapie. Dus ... van eventjes praten kwam een uitnodiging om `s avonds iets te gaan drinken en hun familie te ontmoeten, en om de dag erop een schooltje voor kinderen met een handicap te gaan bezoeken! Wat moet je nog meer hebben? Zo`n toevallige ontmoetingen maken je dag echt wel goed!!!

`s Avonds dus naar die familie`s ... spannend ... Nawab (naam van 1 van die muzikanten) wou me verschillende huizen tonen. In elk huis woonden tussen de 7 en 12 familieleden van hem. Overal moest ik thee drinken en in het eerste huis kwam een volledig bedekte vrouw (nog erger dan een bourka) me een glas water aanbieden. Ik nam het en bedankte haar, maar ze ging niet weg ... Niemand praatte Engels, Nawab was even weg en ik zat daar. Ik keek wat rond mij en hoopte dat iemand een teken ging doen maar niemand deed dit. Toen dronk ik maar het glas in een keer uit en gaf het terug. Blijkbaar was dat wat ik moest doen :).

Nawab en een neef van hem waren de enige die Engels praatten, met de rest werd het gebarentaal, enkele woordjes hindi en vertalen via Nawab. Uiteindelijk zijn we nergens lang gebleven, want hij wou per se heel zijn familie tonen. Op het einde van de avond nog iets gaan drinken en dan terug richting guesthouse.

Het bezoek aan het schooltje de dag erop was heel positief! Eerst kreeg ik wat les in sarangi (soort Indisch/Nepalese viool) en tabla`s. Superleuk maar verdomd moeilijk! Van het schooltje wist ik echt niet wat ik moest verwachten. Ze zorgen er heel goed voor de kinderen en doen eigenlijk sowieso veel met muziek. Eerst hebben ze een uurtje yoga, dan zingen ze het volkslied, en daarna speelt 1 van de leraressen op haar grote trom een mars, wat het signaal is dat ze naar de klas moeten gaan.

Ik probeerde hen ook een liedje aan te leren (singa ya ya yoepie yoepie yee). Voor ik begon, stonden ze allemaal recht (diegene die konden rechtstaan) en klapten ze in hun handen. Ik werd toch eventjes nerveus :). Het liedje vonden ze heel tof, maar beetje moeilijk. Ik maakte het een beetje gemakkelijker en liet hen klappen op bepaalde momenten. Zo leuk om iets te kunnen doen met hen! Hun leraressen deden ook mee en hielpen de kinderen om op het juiste tijdstip te klappen. Nadien nog een bezoek aan de klasjes en een zak chocoladesnoepjes uitgedeeld.

Ze zorgden er echt heel goed voor de kinderen en probeerden de omgeving ook bewust te maken van het feit dat deze kinderen er mogen zijn. Er waren geen hulpmiddelen, kinderen kropen over de grond en gebruikten houten stokken, maar er werd tenminste voor deze kinderen gezorgd. Ze leerden lezen, schrijven, bepaalde ambachten, ... allemaal dingen waardoor hun toekomst er toch een heel stuk beter uitziet.

Op het einde vertelde ik over the music therapy trust, en waarschijnlijk komt er een vervolg want ze waren bijzonder geinteresseerd!!!

`s Namiddags nam ik de trein richting Mumbai. Na dagen niet meer naar Westerse muziek geluisterd te hebben toch even de MP3-speler aan. Het eerste nummertje, `watching over me van Iced Earth` deed me rillingen krijgen en eventjes moest ik me inhouden. `I feel it once again, it`s overwhelming me ...`. Precies alsof alle gevoelens van de laatste dagen in 1 keer je bewustzijn bereiken. Zoveel mooie dingen en interessante mensen, maar ook zoveel drukte en armoede. Wat je ziet als je door de straten loopt stapelt zich constant op. Je kan er wel over praten met mensen, maar soms heb je eventjes tijd nodig om je emoties op een andere manier ruimte te geven ...