Namasté!
Weer een eindje geleden, maar altijd leuker om te lezen als je iets langer moet wachten ;).
Hetzelfde met de baby. We hebben er lang moeten op wachten (vooral voor Mina was het hard natuurlijk!), maar dit maakt het des te leuker. Het is echt een schatje en ‘k ben zo content om een Nepalese geboorte te mogen meemaken. Schitterend om te zien hoeveel rituelen ze hier uitvoeren om de baby kracht te geven, ik kan alleen maar zeggen: waw!
Elke dag krijgt de baby een massage met olie, drie keer per dag brandden ze vuur om de baby kracht te geven, Mina moet elke dag een groot stuk kip eten (dit stuk is even groot zoals wij in België elke dag eten ... ‘k voel me beschaamd als Belg, we eten echt veel te veel vlees), Kedar zingt speciale liedjes voor de baby (met zijn operastem klinkt het echt wel heel anders dan onze babyliedjes), ...
Alles gaat er echt heel goed mee! Hier enkele foto’s:
Momenteel noemt hij Arne :), echte naam wordt pas op 11e dag gegeven
Daddy Kedar
Vuurritueel
Mammy Mina
Olieritueel
Happy Kedar Daddy cooking chicken for Mina
Even tussendoor: ik ben de Nepalese thee en DalBhat nog steeds niet beu J. Nu eten ze wel meer vlees omdat de baby geboren is en omdat het Daisain festival is (grootste festival in Nepal), maar kip en schaap zijn hier echt niet te eten dus hou ik het maar bij DalBhat en geven ze meer groenten en bier J.
Vorige week heel de week meetings gehad met onze collega’s van India om te zien hoe we muziektherapie in Nepal kunnen uitbreiden. Ook mijn eerste observatie gehad door mijn supervisor van India, ze was supercontent! En ik ook natuurlijk!
Onze week startte met een meeting met de trustees van Nepal. Elke NGO heeft hier trustees nodig om een vertegenwoordiging te hebben voor de regering. Zoniet, zijn er nooit subsidies mogelijk. Terwijl we het budgetplan aan het opstellen waren voor de documentaire die we willen maken, begon het plots nogal te schudden onder ons ... iedereen dacht dat iemand een grap aan het maken was door met zijn voet ergens onnozel te doen, maar het was dus echt een aardbeving. Zonder te beseffen wat er aan de hand was, iedereen naar buiten gekrost, en daar stond echt een mensen massa tot en met maar niemand panikeerde. Ze zijn natuurlijk wel wat gewoon in Nepal. Eens we buiten waren, was alles al gepasseerd dus heb ik geen huizen zien bewegen J. Waar wij zaten was het ook zo erg niet, maar op 5 minuten verder zijn er muren ingestort, enkele doden en massa’s gewonden ... Ik was wel serieus geschokt. Gelukkig is er geen tweede gekomen!
De rest van de week zijn we naar het Cancer Hospital in Bakthapur geweest, naar het Mental illness Centre in Jorpati, hebben we contacten met verschillende mensen gehad die lobbyen bij de regering voor meer subsidies en die hetzelfde doen als wat wij willen doen (bewustzijn en kennis van fysieke en mentale problemen versterken bij de mensen). Zaterdag mochten we een ‘mental awareness day’ bijwonen, waar iemand met een verlamming aanwezig was die voor de media werkt, en iemand met een handicap die psychologie studeert en met haar studies ook de situatie in Nepal wil verbeteren. Haar zus is psychologe in verschillende centra en doet advocacy work voor de regering voor mensen met een handicap, voor mensen met mentale problemen en voor kinderrechten. Haar werk is ongelooflijk en ze leert me ongelooflijk veel bij. Binnenkort mag ik mee met haar naar enkele belangrijke vergaderingen, ik kijk er naar uit!
Onverwachts op deze dag had ik ook mijn eerste psychotherapeutische consultatie met iemand die net in het centrum opgenomen was. De psychologe wou me er van het begin in betrekken, omdat we ook muziektherapie gaan starten in het centrum. Het voelde raar aan maar ik mocht daar dus meteen bijzitten en samen met haar de intake doen. Ze vertaalde alles voor mij in het Engels (hoewel ik al redelijk veel versta J), en die man was zo open op dit vlak. Het stoorde hem totaal niet dat ik als buitenlandse daar in betrokken werd. Ik heb wel verschillende keren gevraagd of het hem niet stoorde, maar hij was zo vriendelijk ... En op het einde ook zo dankbaar dat ik hem wou helpen. Echt wel een heel speciaal gevoel ... Na Daisain festival zullen we daar dus elke week één dag werken. Ik had nooit gedacht dat ik in een psychiatrisch centrum zou terecht komen (om te werken ... J), en wou het ook niet, maar nu kan ik alleen maar zeggen dat het uitdagend is en dat ik volledig over de drempel heen ben!
Laatste dag van onze meetingweek ben ik samen met onze program manager, Navin, naar Nagarkot geweest. Serieus veel leute gehad! Mag ook wel eens ontspannend zijn :)!
Ik hoop nog steeds om ook eens van boven op een bus te zitten!
Kleine Jenko :)
Spelletje geiten pakken, ge ziet dat ne manager is hé :)
Zo zien de meeste wegen er in Nepal uit ...
Viewpoint bereikt, jammer genoeg te bewolkt om de Himalaya te zien maar 't was geestig!
Droomhuisje in Nagarkot?
In Autism Care Nepal heb ik van veel kinderen en ouders afscheid moeten nemen. Wanneer Daisain festival start, is dit het einde van een reeks mother-child training program. Ook veel kinderen aan wie ik muziektherapie gegeven heb, moeten we terug naar hun dorp (ver van Kathmandu) en komen alleen nog maar op ambulante basis (1 keer per maand) terug. Dit deed wel pijn, want op één maand tijd kan je enkel een goede therapeutische relatie opbouwen en slechts een heel klein beetje aan de emotionele en sociale ontwikkeling werken, maar nooit genoeg om het kind voldoende kracht te geven om zelfstandiger in het leven te staan. Ik heb het proberen ‘een beetje’ op te lossen door een workshop te geven aan de ouders, met veel videobeelden en vertaling in het Nepalees zodat ze het zeker begrepen want over dit laatste maak ik me altijd zorgen. Je kan een superpresentatie geven maar wat doen de ouders ermee? Een tip voor iedereen: gebruik video’s. In mijn woorden waren ze echt niet geïnteresseerd, maar alle video’s wilden ze op een DVD om mee te nemen naar huis en om er iets mee te doen dus!
De volgende sessie duurt twee maanden en ik heb beslist om de ouders gewoon mee in de muziektherapie te betrekken. Ik doe het nu al met één kind en mijn supervisors hier zijn akkoord (moet het wel nog met school bespreken, goed dat ik eraan denk J). Die ouders zijn zo blij dat ze betrokken worden en dat ze technieken leren om thuis toe te passen. De therapie is anders, het kind reageert (soms, niet altijd) anders en het is soms moeilijker om een directe relatie op te bouwen met het kind omdat de ouders aanwezig zijn, maar ze leren tenminste hoe ze hun kind op lange termijn kunnen helpen. En muziek werkt fantastisch bij kinderen met autisme, ik ben ervan overtuigd dat het in de thuissituatie moet gebruikt worden.
Het verschil met België is dat we in België hometraining hebben (therapeut gaat aan huis en zoekt samen met de ouders naar oplossingen). Hier is dit niet mogelijk want de ouders zijn zelf trainer na een korte opleiding door de ergotherapeut en ze leren in het centrum heel veel van elkaar.
Er zijn twee ergotherapeuten en één muziektherapeut, 2 dokters die zelf ook ouders zijn en niet gespecialiseerd zijn in psychologie (en die slechts één keer per week komen), en één psycholoog die diagnoses doet en ook slechts één keer per week komt. That’s it. Het centrum is ook een tijdlijke vervanging voor de school voor veel kinderen.
Aan huis gaan is misschien mogelijk, maar dan mis je de interactie tussen de ouders en het vervangend schoolsysteem, plus ook het transport ... onverantwoord oninteressant!
Nu nog iets niet over het werk. Casual talk over het weer? Mag ook wel eens hé! Het weer in Kathmandu is meestal goed tot 15u ’s namiddags. Dan begint het te pletsen dat het niet normaal is. Het is hier dan zo vuil, zoveel plassen omdat de weg zo slecht is, en dit duurt gemiddeld drie uur. ’s Nachts komt het ook dikwijls terug. Elke dag moet ik erdoor na het werk maar ik loop er niet meer irritant van. Elke dag kleren wassen, koude douche nemen en probleem opgelost. Soms ook hilarische beelden. Enkele dagen geleden was ik in Kantipath, een brede straat, en heel die straat was één grote plas met golven door de auto’s en moto’s die erdoor reden. Regen, beetje koud, zee, ... op dat vlak moet ik geen heimwee hebben naar België J.
Het is wel abnormaal voor de tijd van het jaar zou Frank zeggen, en ik hoop ook echt dat het morgen gedaan is.
Holiday, dus ik ga ook even Kathmandu verlaten en de mooiere natuur opzoeken. Gewoon ik en mijn mountainbike, en niemand anders. Me eventjes terugtrekken van de alledaagse drukte hier is geen overbodige luxe. Ik ben al veel meer gewoon dan in België en kan het meestal supergoed verdragen, maar ik wil het echte Nepal nu gaan verkennen ... Plan is Pokhara, Bandipur, Sarangkot, en alles wat me op de weg de moeite waard lijkt om van te genieten!
Ik zou nog veel kunnen vertellen en ‘k vind het super om te schrijven naar jullie allemaal. Ik zou het misschien meer moeten doen, maar ‘k ben echt druk bezig. Ook in België was ik een drukke die nooit de tijd vond om stil te zitten, en hier ben ik niet anders. De dagen zouden dubbel, zelfs drie dubbel zo lang mogelijk zijn. Zelfs op het kleinste eiland zou ik tijd tekort komen om te doen wat ik wil doen J.
Ondanks die drukte ben ik echt heel blij om hier te kunnen werken en ik doe het werk heel graag, dus ik trunt en klaag niet. Je hoort me ook niet trunten hé J. ’t Is echt super, ik wou dat jullie allemaal op bezoek konden komen en een dagje met me konden meelopen, om daarna Nepal te bezoeken. Het is zo mooi ... Malai Nepal dherai man parcha!
Ahile maa bhahira jaanchu kinabhane bithra intarnet chaina (nu ga ik naar buiten want binnen is er geen internet). Ma tapailaai bicahr garchu (ik denk aan jullie!).
En om af te sluiten: thulo pani paryo!!! Het regent veel te veel!!!
Thulo agahlo, Dikke knuffel,
Lies xxx
