Me and my lovely supervisor and music therapist Lucanne!

Some help from Krishna, our lovely neighbour

Concert en demonstratie muziektherapie in Jodhpur

Net terug van Jodhpur ... ik denk dat dit zowat het meest ongelooflijke moment van mijn trip was!

Zondag voor het eerst naar de Pragya niketan blind school, het centrum waar ik mijn demonstratie muziektherapie mocht geven. Ik mocht er eerst even gaan oefenen en de instrumenten gaan uittesten, maar al snel kwamen er van alle kanten mensen op me af. De 'studenten' (het waren allemaal adolescenten en volwassenen die er ook werkten maar toch noemden ze 'studenten') waren heel enthousiast en zó spontaan. Iedereen die de mogelijkheid had speelde een instrument en zo waren we samen ongeveer 3u zoet ... :). Ze leerden me ook typische rajasthani dansen en muziek. Eén van de mensen met een ernstig lichamelijke handicap danste zelfs op zijn handen en nodigde me uit om met hen mee te dansen, gewoon fantastisch!!!

Maandag: de big moment! Om 18u zou het concert starten, maar ik vertelde al dat Indiërs een verschillende perceptie van tijd hebben. De 'studenten' stonden eerst in een lange rij om al de trustees van het centrum te verwelkomen (ik wist niet dat er trustees zouden zijn ... en werd behoordelijk zenuwachtig als ik al deze mensen zag binnenkomen). Om 19u startten de trustees met een speech, één voor één, waar ik niets van verstond... Aangezien de beleefdheid dicteert om stil te zijn kon ik ook aan niemand vragen om te vertalen. Achteraf bleek dat het over de ontwikkelingen van het centrum in de laatste vijf jaar ging, maar een speech van 1 volledig uur was toch wel wat overdreven :).

Daarna eventjes rajasthani folk music door mensen die ik ook nog nooit gezien had, en terwijl dit bezig was zag ik plots de pers op me afkomen. Niet grappig ... Ik ben geen zo'n held in die dingen maar moest dus wel voor de tv komen. Op zo'n momenten leer je wel met stress omgaan :).

Daarna werd ik uitgenodigd op het podium en kreeg ik zo'n typische rajasthani sjaal en een ketting rond mijn nek, ter verwelkoming en als dankbaarheid voor de demonstratie die ik wou geven. Toen mocht ik ook een speech geven over muziektherapie en over de music therapy trust. Eigenlijk gewoon zalig, maar ik was zo nerveus ...

Ik zal er niet veel meer over vertellen maar wil gewoon enkele foto's en video's delen. Enjoy!


Ik kan niet alle video's updaten omdat ze te groot zijn :(, maar zal ervoor zorgen dat ik het op een andere manier kan doen. More soon!

Even relaxen in het park voor het optreden!

Het podium

Nawab op de santoor en de rajasthani folk groep

Speech!

De 'studenten' :)

Blog

Het heeft een tijdje geduurd vooraleer ik mijn blog kon aanvullen, dus 't is een hele boterham maar ik wens jullie veel leesplezier! Vergeet niet ver genoeg terug te keren, tot aan Mumbai (na Jodhpur). 'k Zou niet willen dat jullie iets missen!


Lies xxx

Back to Delhi

Ik was nog maar enkele uurtjes in Delhi, en kreeg een telefoon van Nawab om te vragen of ik wou gaan spelen en een demonstratie muziektherapie wou geven in een school voor blinde kinderen. Zie uitnodiging op facebook! Jammer dat India zo ver is ... maar uiteraard allemaal welkom!!!


Zaterdagnamiddag hebben we hier in Delhi ook een drumcircle met de music therapy trust, spannend! Ik hou jullie zeker op de hoogte!

Moe maar voldaan ... 'k ben blij dat mijn blog aangevuld is, dat ik mijn belevenissen eindelijk kan delen! Veel leesplezier!!!

Pushkar

Na Jaipur nog even een tussenstop in Pushkar vooraleer terug naar Delhi te gaan. Eerst naar Ajmer met de trein, dan met een bus naar Pushkar. Pushkar is een heilig stadje in Rajasthan, en het is er helemaal anders dan de andere steden die ik tot nu toe bezocht heb.

Weer hetzelfde liedje. Als je aankomt in het station probeert de ene riksjadriver na de andere je te overtuigen om met de riksja naar Pushkar te gaan. No way! I knew there was a bus! Maar waar ik hem moest vinden was weer een ander verhaal J. Op de bussen stond hier ook niets in het Engels, alles was in het hindi dus onleesbaar met andere woorden. Ik vond ook heel weinig mensen die Engels praatten, maar wie zoekt die vindt. Na een uurtje zat ik op de bus naar Pushkar en ben ik er voor 10 rupees geraakt. Het heeft niets met het geld te maken, maar het is gewoon zoveel boeiender als je probeert het openbaar vervoer te nemen. Je ontmoet meer mensen, je ziet meer gewoontes en gebruiken van mensen, en het geeft een goed gevoel als je uiteindelijk toch de juiste bus gevonden hebt want gemakkelijk is het niet!

Pushkar zelf was één van de beste stadjes die ik bezocht heb! Ik heb er ook zalige mensen leren kennen. De eerste dag ben ik met een meisje naar de woestijn geweest. Ze had geen ouders meer maar leefde er samen met enkele andere families. Eén van de families speelt muziek en maakt ook CD’s. Een Spaanse toerist heeft hen ooit geholpen hiermee en zo heeft die familie nu een extra inkomen. Fantastisch!

De dag erop heb ik ook muzikanten ontmoet, door mijn zoektocht naar een instrument dat ik als cadeautje wou geven aan Lucanne. Eerst ben ik met Narender, een indische drummer meegeweest naar zijn huis, waar hij me les gegeven heeft in zijn instrumenten! Hij maakte ze ook allemaal zelf, heel tof om te zien. Daarna moest hij nog naar een plaats waar enkele muzikanten samen jammen, en aangezien ik natuurlijk nieuwsgierig was ben ik ook naar daar meegeweest. Er lagen ongeveer 15 instrumenten op een laken op de grond, allemaal aangekocht door een gast van Zweden. Er zat ook iemand van Brazilië en enkele Indiërs, die hier elke dag kwamen jammen. Iedereen die passeerde werd uitgenodigd om mee te doen, dus geen seconde getwijfeld natuurlijk! Aangezien er ook veel typische Indische snaarinstrumenten lagen, was het geen jamsessie zoals wij ze gewoon zijn. De sfeer was zo spiritueel, en het spelen had ook een serieus effect op ons gevoel. Af en toe kwam er een Indiër langs en die mensen namen zo spontaan een instrument, zonder zich ook maar één vraag te stellen. Achteraf hebben we nog een eindje over muziektherapie gepraat, en plots zei een oude man: ‘Music therapy should be the highest form of therapy all over the world’. Prachtig! Ik heb ook filmpjes maar ze zijn jammer genoeg te zwaar om te uploaden ... Ik spaar ze voor in België!

’s Avonds was ik uitgenodigd om met hen te gaan spelen aan het meer van Pushkar. Je moet weten dat het meer van Pushkar een heilige plaats is, vol kleine en grote tempels. Alle Hindu’s komen er zich ’s morgens en ’s avonds wassen. Je mag er alleen maar binnen als je een donatie geeft en in principe mag je er geen foto’s trekken, maar de meeste doen het toch.

Toen ik rond de avond aankwam, bleek Narender ook een tweelingsbroer te hebben die lessen drum gaf aan het Pushkarmeer. Het zou nog even duren vooraleer de anderen aankwamen, dus even oefenen kwam goed van pas :)! Uiteindelijk is het bij de lessen gebleven, want om 7u moest ik mijn bus nemen naar Delhi... Ik had er zo graag nog een beetje gebleven ...

Love can be beautiful!

Gezin in de woestijn

Hut van het meisje dat ik ontmoet heb

Pushkar meer

Schildpadden aan het meer

Eén van de vele tempels aan het meer

Kamelen?

Hij probeerde een beetje dichter te komen :)

Jamsessie

Kleurstoffen om verf te maken

Jaipur city

’s Avonds nog wat gaan verkennen in Jaipur, en de dag erop rondrit met een riksja. Jaipur is net iets te groot om alles te voet te doen, en bussen zijn ook heel ingewikkeld. Ik had geluk met mijn riksjadriver, een heel toffe gast die echt niet veel geld vroeg. Op een bepaald moment heb ik ook zelf gereden :)!

Jaipur 'the pink city'

On the top of the tower, blowing in the wind

Bij de begraafplaatsen van de Maharadja's

Jaipur waterpaleis

Mijn zotte riksjadriver

Zie je bijna overal in India, maar hier wel opvallend!

Even iets gaan drinken in een luxuezer hotelletje ...

Jaipur muziekfestival

Na het vinden van een guesthouse meteen naar het muziekfestival! Bleek dat dit geen festival was, maar een heel deftig concert in een cultureel centrum dat er bijna als een paleis uitzag! Ik wist even niet hoe ik me moest gedragen ... Gelukkig was ik wat Indisch gekleed, bijna altijd eigenlijk, want er zouden veel toeristen niet toegelaten zijn.

Er waren verschillende optredens na elkaar: sitar met tabla’s, zang met harmonium en tabla’s, sarangi, ... een ideale manier om de indische instrumenten en muziek te leren kennen. Achteraf was er nog een receptie met ‘chai en coffee’ (geen wijn nee). Ik voelde me een beetje een vreemdeling en liep af en toe ook wat verloren, maar toch af en toe wat kunnen praten met mensen over wat ik ga doen in Nepal en ze waren echt enthousiast. Mensen weten ook allemaal wat muziektherapie is, soms is het eens een opluchting als je niet van A tot Z moet uitleggen wat je met muziektherapie allemaal kan doen :). Ook soms heel speciale mensen die muzikanten ... Spijtig dat ik geen filmpje heb van de sitar, maar hier zie je alvast eentje van de zang. Be prepared!

Trein naar Mumbai en Jaipur

Samen goed voor ongeveer 35u sporen!

Ik moest terug langs Mumbai om dan terug richting Jaipur te gaan. Er was geen gereserveerd ticket beschikbaar, maar gelukkig kan je voor sommige treinen een uur op voorhand ‘unreserved tickets’ aanvragen. Dit betekent wel dat je op de gang moet staan maar als je geluk hebt vind je nog een slaapplaats. En ‘k heb geluk gehad J. Het treinsysteem in India is redelijk ingewikkeld, maar ik begon het meer en meer onder de knie te krijgen. Zelfs een boek van 200 bladzijden ‘Trains at a glance’ gekocht, maar toch blijft het ingewikkeld en gelden er voor elke trein andere regels! Ongelooflijk hoe makkelijk het systeem in België is, amai!

Tweede keer in Mumbai, nu na de bomaanslagen in plaats van ervoor! Ik kwam aan in een heel rustig station, maar moest naar een ander station om de trein naar Jaipur te nemen. Eens buiten het station was het niet meer zo rustig. Meteen 20 taxichauffeurs die op me afstormden om te vragen waarheen ik wou. Ik was net wakker en vroeg hen vriendelijk of ze me met rust wilden laten. Toen dit niet lukte na 10 keer uit te leggen dat je met de trein wil gaan, kreeg ik het plots serieus op mijn heupen en zijn ze wel even geschrokken ...  Vijf minuten later weer wat gekalmeerd :), en dan kwam er weer zo’n taxichauffeur op me af die me probeerde uit te leggen dat ik drie treinen moest nemen om aan het ander station te geraken en dat hij me daar in een halfuurtje wou heenbrengen voor 200 rupees. De trein kon ik nemen voor 7 rupees, en 193 rupees sparen betekent véél in India. Ik heb er niet veel woorden aan vuilgemaakt en ben gewoon naar het loket gegaan waar ze me alles vriendelijk uitgelegd hebben. Uiteindelijk heb ik met wat ommetoeren drie uur nodig gehad om er te geraken, maar ik ben er toch geraakt J!

Het was de eerste keer dat ik met een lokale trein reisde. Dit ziet er zo uit:

Ik moest hem net nemen in de spits, wat absoluut geen lachertje is! Als je moet uitstappen en je staat niet op de rand van de trein, vergeet het! Je geraakt er echt niet uit! Mijn eerste overstap dus gemist en moeten proberen om de volgende halte af te stappen. Er was gelukkig een Indische vrouw die medelijden met me had en die me de ‘regels van het afstappen’ geleerd heeft: van zodra de trein vertraagt, moet je beginnen duwen en drummen tot je aan de rand bent. Mensen maken geen plaats en wachten niet om op te stappen voor de anderen afgestapt zijn, dus zorg dat je er af bent voor de anderen opstappen! Anders raak je weer geplet in de massa!

Mumbai in de spits is echt niet normaal ... Ook als je buitenkomt uit het station word je meegezogen in de enorme mensenmassa. Ik besliste eerst om een halfuur te wachten in het station, maar die massa blijft maar komen. Mumbai alleen heeft dubbel zoveel inwoners dan België, en dan zijn er nog eens zoveel mensen die er komen werken. Je kan je voorstellen wat het is denk ik!

Trein naar Jaipur

Not confirmed! Ik stond op de wachtlijst maar kon uiteindelijk toch geen vrije plaats krijgen, en voor deze trein geen ‘unreserved ticket’ kopen. Ik moest echt naar Jaipur want wou dit festival voor geen geld ter wereld missen. Als je ticket niet bevestigd is, kan je gewoon niet reizen. Ik heb dan geprobeerd om aan toerist quota te geraken (dit zijn tickets die ze aan de kant leggen voor toeristen die het nog niet zo gewoon zijn om de trein te nemen) maar ook die waren niet beschikbaar. Ik had mijn ticket wel betaald, dus dacht ik: waarom niet gewoon op de trein stappen? Desnoods op de grond slapen, er zijn er nog die dit doen :). En uiteindelijk ben ik zonder al te veel problemen in Jaipur geraakt :):):)!

De trein is ook een plaats waar veel mensen hun geld proberen te verdienen. Muzikanten, mensen die spidermannekes verkopen, maar ook mensen die hun geld niet op een andere manier kunnen verdienen zoals mensen met een handicap, zieke mensen, zelfs hermafrodieten. En mensen geven hen echt veel geld! Dit had ik niet verwacht, ik was echt blij om te zien dat mensen in India elkaar zo kunnen steunen. Buiten de trein zie je dit precies veel minder... 

Trein naar Goa

Voor ik terug richting Delhi vertrok kreeg ik een uitnodiging van de muzikanten van Jodhpur om naar een muziekfestival in Jaipur te gaan. Het enige wat nog op mijn planning stond was Pushkar, maar Jaipur nam ik er met plezier bij! Maar eerst naar Goa, niet dat ik van plan was om op het strand te gaan liggen, maar als het een noodzakelijke tussenstop is ga je natuurlijk wel even gaan kijken!

De rit naar Goa heb ik me ook niet beklaagd. Voor 176 rupees sta je 9u verder en heb je spectaculaire regenwouden en watervallen gezien. Wat moet een mens nog meer hebben?

Dudhsagar waterfalls

Met de trein dwars door het regenwoud

Eerste rijstvelden!

Aankoop indische trommel

Ik begon het een beetje te missen om muziek te spelen en had een paar muziekwinkels gezien, dus daarheen! De gitaren waren in een miserabele toestand, bijna niet meer bespeelbaar. Toch vroegen ze hier 6000 rupees voor, een beetje gewaagd ... Een indische drum leek me ook wel leuk, dus even samen zitten jammen op enkele instrumenten om uiteindelijk deze te kiezen:

Eigenlijk wou ik eerst een drum uit mangohout, die iets minder kostte, maar die verkoper wou me dit absoluut niet meegeven. Het instrument dat hij aanbood kostte wel 6 keer meer ... maar was ook wel tien keer beter. Eerst wou ik het niet, maar probeer maar eens een Indiër te overtuigen. Ze kunnen zagen hoor! Niet altijd even gemakkelijk. Uiteindelijk heb ik de helft van de prijs kunnen afdoen en een van de beste drums gekocht! Zalig instrument! En nog een halfuurtje les gekregen ook :)!

Fietsen door Hampi en Hospet

Met de fiets door de Indiase dorpjes rijden is gewoon fantastisch! Afwisseling tussen tempels, dorpjes, kinderen die naar school gaan en van uren ver ‘Hello’ roepen, ghats waar mensen zichzelf en hun kleren wassen, buffels en koeien tussen het verkeer, ... Af en toe moest ik toch opletten dat ik niet tegen zo’n koe reed. Ik wou zodanig rond me kijken terwijl ik aan het fietsen was maar aangezien je tussen al het andere verkeer moet rijden doe je dit beter niet!

Tijdens de terugrit begon het plots weer hevig te regenen, dus schuilplaatsje gezocht onder een boom. Voor ik het goed en wel besefte, stonden daar 20 kinderen en enkele jonge gasten rond mij. Een uur hebben we daar gestaan, een beetje Hindi en Engels uitgewisseld en gewoon gelachen met vanalles en nog wat. Die kinderen waren zo zalig, precies alsof ze zo weinig nodig hebben om zich te amuseren. Maar ik was ook blij dat ik terug was in het guesthouse. Kletsnat, en dan plots terug een dak boven je hoofd ... en weten dat zoveel mensen hier niets boven hun hoofd hebben, zelfs geen geld voor een paraplu ...

Hampi

Mijn bed in Hampi, wc en douche buiten :)

Voor de rest vond ik geen woorden ...